أبيات بلا عنوان

[size=12]لعنتُ شعرى كما قد لعنت كلماتى ** فالشعر كان شعرى و الأبيات أبياتى

كلمـــــــاتٌ سطرتها فى وحدتى ** و ظهرت بين طياتها ذلاتـــــــــــــــى

حياتى كــــــــانت تبراً فى كمالها ** و مــــــــــا كان بها إلا نقص كلماتى

بحرفين ذل بهمـــــــا قلمــــــــى ** فنزفت عــروقى و استباحت مسراتى

فضعفى كـــــــــــــــان فى قلمى ** و من قلمــــــــــــــى كان نسج أكفانى

المــــوت مذبوح على شفا قلمى ** و حياة بــــــــــلا موت كانت حكاياتى

داعبت كلمــاتى أستديم وصالها ** فداعبتنى بكــــــــــــــأس منه سكراتى

يا ذلة فى كلمةٍ ضاقت بها نفسى ** و استنكرتها مـــــن كانت لها حماقاتى

عاديت كلماتى لغانيةٍ كنتُ أهواها ** فاستجرأت بسبٍ علـــــــــــــى كلماتى

أيا كلمات من نـــورٍ كنت أكتبها ** إليها ضعفى ، و إليها كــــانت مناجاتى

كنتِ أنيســـــــــــــى فى وحدتى ** و كنتِ فى الهوجـــاء عشقى و مرواتى

أتنكرين عشقا كنت لـــــه أصبو ** به قتلت و منه وُهبتُ حيــــــــــــــــاتى

[/size]